Ściana przy framudze wejściowych drzwi wysprejowana białą farbą - popularny cytacik, w którym autor manifestuje swoje uwielbienie względem miejscowej policji. Albo policji w ogóle. Ciężko określić - z resztą, sam Adrian od dłuższego czasu macha już na to ręką i cieszy się tylko, że w niewielkim pokoju zastaje jedynie hulającą wewnątrz pustkę - a nie wiatr wpędzony przez wybitą pustakiem szybę.

Wszędzie dobrze, co?;
myśli tak sobie, siadając na zadrapanej kanapie, którą w spadku otrzymał po poprzednich najemcach niewielkiej, zdecydowanie zbyt parnej klitki. Jednej z tych, które latem nagrzewają się piekielnie, by zimą nieszczelnym oknem zapraszać do siebie cały ziąb mieściny. Nie przeszkadza mu to jednak; w gruncie rzeczy na tym właśnie metrażu przebywając niemal sporadycznie - cztery kąty traktując raczej jako względnie przystępną w cenie, czy może i nawet tanią noclegownię.

Z sentymentem obnosi się z resztą rzadko - i często, jeśli już, ostatnie jego rezerwy zachowuje dla kilku fotografii trzymanych w głębokiej szufladzie przyłóżkowej komódki.
Na każdym ze zdjęć coraz więcej twarzy. Już nie tylko pracujący w tartaku ojciec z matką - lekarką rodzinną niższej klasy. Fotografie świeższe, o narożnikach mniej zstrzępionych.

I każda z roześmianych, siostrzanych buziek na nich uwieczniona, zdaje się reprezentować inny etap jego życia. Od pierwszej szkolnej wyprawki, przez zdarte kolana i łokcie, po wyrośniętą już sylwetkę siłą wpędzoną w białą, nienagannie doprasowaną koszulę. Pewnie po dziś dzień wisi gdzieś w starej szafie rodzinnego domu - przypominając o maturze zdanej bez polotu; w pamięci pozostając jednak powodem ulgi czy nawet i bliżej nieokreślonej satysfakcji.
Potem już z górki - w duchu domatora Niedoliski opuszczając tylko na okres nieco przeszło półrocznego szkolenia policyjnego. W czasie wieloletniej już służby zawadzając o posadę dzielnicowego; od podszewki znając dziś zagracone tysiącem imbryków kuchnie wesoło zagadujących go staruszek, po przyszkolne garaże, za którymi średnio raz w tygodniu dzieciaki spuszczały sobie tradycyjny łomot.

Nawet jeśli na posadkę tę psioczył niemiłosiernie, dziś wspomina ją całkiem przyzwoicie. Ot, połatany plastrem nostalgii, wypija kolejną już lurę - desperacko nazywaną kawą - i w krzyku brzęczącej jarzeniówki wypełnia następny, piętrzący się nad nim stos raportów.

I czasami tylko przez myśl przechodzi mu, że Niedoliski to zbyt spokojne miejsce.
Na całe szczęście.

xx